نگهداری از فرهنگ
ماه های پایانی سال 95 و 96 با حوادث بسیار تلخی توام بود و همه در آرزوی این بودند که سال جدید، بدون حادثه یا با کمترین حوادث سپری شود. سانحه هولناک قطارمسافری در سمنان، ریزش ساختمان پلاسکو، مرگ کولبرها، سیل و غرق شدن هموطنان آذری، انفجار در معدن گلستان، انفجار کوره کارخانه فولاد در بویراحمد و... همگی بیدارباشی مهیب برای جامعه صنعتی و دانشگاهی کشور است.
علاوه بر موارد فوق، اگر حوادثی که بدون تلفات جانی اما با لطمه اعتباری و حیثیتی به سازمان ها توام بوده را نیز در نظر بگیریم، متاسفانه لیست طولانی تری در مقابل خواهیم دید.
علت یابی چنین حوادث دردناکی بی شک در دستور کار متولیان امر قرار دارد اما وظیفه بزرگی بر دوش جامعه علمی کشور است تا از طریق فراخوان عمومی، مصاحبه یا نشست های تخصصی، و... به بررسی علل و راه های پیش بینی و کنترل حوادث بپردازند.
اما متاسفانه در جریان این اتفاقات تلخ، خطر شکل گیری یک فرهنگ منفعلانه در کشور وجود دارد!... وقتی در یک لحظه ده ها نفر جان عزیز خود را از دست می دهند، آیا دیگر تلاش برای نگهداری و تعمیرات صحیح دستگاهی که کمترین میزان توقف را داشته باشد، برای مدیران اولویت خواهد داشت؟! اگر معیارهای ارزیابی موفقیت یک سازمان از تعالی در خدمت رسانی به سطح امدادرسانی مصدومین و تسکین خانواده های داغدار تنزل یابد (هرچند وظیفه بدیهی و فوری سازمان هاست) در اینصورت باید منتظر حوادث بعدی ماند.
اگرچه تلخی این حوادث را نباید بکام جامعه ریخت اما خداوند از علما، عهد دیگری گرفته است. تا حالا گفته می‌شد که فرهنگ نگهداری و تعمیرات باید نهادینه شود اما امروز باید نگران فرهنگ کاری مان باشیم.
لذا انجمن نگهداری و تعمیرات در راستای رسالت خود، از صاحب نظران دعوت می نماید تا با هم اندیشی و پاسخ به پرسش ذیل، سهمی در امکان بهبود فضای کسب و کار و زندگی خود ایفا نمائیم.
- آیا حوادث و تلفات گروهی تاثیری(مثبت یا منفی) در فرهنگ کاری و مدیریتی کشور خواهد داشت؟
لطفا نظرات ارزشمند خود را به ایمیل انجمن نت info@irma.ir ارسال قرمائید تا در بخش اتاق فکر، و با نام خودتان قرار گیرد.
|